مهدي حسيني درباره استادش احمد اسفندياري يادداشتي نوشته است كه در بخشي‌هايي از اين يادداشت آمده:

«استاد  احمد اسفندياري در كتاب پيشگامان نقاشي معاصر ايران اظهار داشته است: «در جواني مي‌خواستم شاعر شوم و بعد نقاش شدم.» و در جاي ديگر مي‌گويد: «اگر قرار باشد يك بار ديگر به دنيا بيايم حتما موزيسين مي‌شوم.» فعاليت او از سال 1319 تا امروز به مدت 70 سال استمرار داشته و همان‌گونه كه مي‌خواسته نقاش، شاعر و موسيقيدان شده است. نقاش به واسطه تبيين فرم فضا؛ شاعر از منظر روحيه و بيان، و موسيقيدان به لحاظ وزن و ريتم موسيقايي آثارش.»

اين استاد دانشگاه هنر و عضو پيوسته فرهنگستان هنر افزوده است: «به راستي چگونه است، ذهن هنرمندي كه كمتر با جريان‌هاي پيشرفته جهان امروز (در هنرهاي تجسمي) به شكل مستقيم مواجه نبوده است، اين چنين پيشرو و سبكبال به سيلان درآيد و آثاري اين‌گونه اصيل، خوش‌قريحه و مبتني بر فرهنگ سنتي بيافريند و انديشه و خاطره قومي مخاطب را مجذوب خود سازد؟ چه عاملي به غير از ذهن آفرينشگر و الهام نشأت‌گرفته از فرهنگ ديرينه قادر است اين‌گونه سطح دو بعدي بوم را بپوشاند و دنيايي را كه ريشه در كهن الگوها دارد با سادگي و از طريق انتقال رنگ روي بوم به مخاطب بازگو كند.»

وي درباره آثار اسفندياري در دهه 40 و 50 چنين نگاشته است: «آثار او در دهه 40 و 50 خورشيدي در اوج خود هستند. اين آثار دقيقا مانند اين گفته مشهور ماتيس در مورد نقاشي است كه مي‌گويد پرده نقاشي بايد به سان مبلي باشد كه بيننده پس از يك روز پر مشقت طولاني كه روي آن استراحت كند، به هنگام مشاهده اين آثار ،احساس آرامش كند، نفسي به راحتي بكشد و خاطرش به پرواز درآيد.» ولي مشخص نيست كه چرا بعد از اين دوره بسيار فعال و تاثيرگذار جهان فريبنده احمد اسفندياري اگر گفته نشود خاموش، ولي رو به سردي مي‌گذارد.»

منبع: ويژه‌نامه بزرگداشت پيشكسوتان نقاشي ايران، فرهنگستان هنر، ارديبهشت 1392